9 پمێشکا، دلُن وشّ و زبان شادان اِنت. جِسم و جانُن مان اُمێتئے کلاتا آرامَ گیپت.
منی دل جَم اِنت، او هُدا! چه دلئے جُهلانکیا سئوتَ جنان و ترا نازێنان.
تانکه منی اَرواه ترا ستا بدنت و بێتئوار مبیت. او هُداوند، منی هُدا! تان اَبد تئیی شُگرا گران.
او منی اَرواه! آگاه بئے. او چنگ و سُرۆدان! آگاه بێت. من بامگواها چه وابا پادَ کنان.
بله تئو وتی راها برئو تان هلاسیئے وهد بیئیت. تئو آرامَ کنئے و پدا، هلاسیئے وهدا په وتی آسَر و آکِبتا جاهَ جنئے.“
پمێشکا، دلُن وشّ و زبان شادان اِنت. جِسم و جانُن مان اُمێتئے کلاتا آرامَ گیپت،