7 من هُداوندا نازێنان که منا شئور و سَلاهَ دنت، دلُن شپپاسان هم منا راه سۆجَ دنت.
منی چمّ شپئے سجّهێن پاسان پَچ اَنت که تئیی هبرئے سرا پِگر کرت بکنان.
او هُداوند! شپان تئیی ناما یاتَ کنان و تئیی شَریَتئے راها بان.
گۆن تچکێن دلێا تئیی شُگرا گِران، وهدے تئیی آدلێن پرمانان دَر بَرانَ بان.
تئو منی دل آزمایش کرتگ و شپپاسان منی چارگا آتکگئے، منا چکّاستگِت و هچ در نگێتکگ، اَهدُن کرتگ که دپ گناه مکنت.
او منی هُدا! سجّهێن رۆچا پریاتَ کنان و تئو پَسّئوے ندئیئے، سجّهێن شپا هم، بله آرامَ نگِران.
رۆچا، هُداوند وتی مِهرا دێمَ دنت و شپا سئوت و زێملی گۆن من اِنت، دْواے دێم په وتی زِند بَکشۆکێن هُدایا.
وتی بسترئے تها هم ترا یاتَ کنان و شپانی پاسان تئیی هئیالا بان.
آ وهدا که منی اَرواه زَهر و تَهل اَت و دل رێش،
گۆن وتی سر و سۆجان منا رهشۆنیَ کنئے و رندا گۆن شان و شئوکتے زورئے.
سکّی و سۆریانی رۆچا هُداوندئے شۆهازا آن، سجّهێن شپا منی دست دْراج اَنت و دَمَ نبَران، منی اَرواه آرام گِرَگَ نلۆٹیت.
شپان، وتی سئوتئے هئیالا کپان، دلا باز پگریگَ بان و اَرواهُن جُستَ کنت:
هما وهدا یکّ رۆچے، ایسّا په دْوا کنگا کۆها شت و سجّهێن شپی گۆن هُدایا په دْوا گوازێنت.
من آییئے چُکّان وباے دئیان و کُشان، گڑا سجّهێن کِلیسا زاننت که من هما آن که دل و هئیالانی هالان درَ گێجیت و من شما هرکَسا آییئے کارانی هسابا مُزَّ دئیان.