4 آ که دگه هُداێئے رندا تچنت، آیانی گَم و اندۆه سکّ بازَ بیت، آیانی هۆنێن کُربانیگانی رسمان گۆنَ نبان و نامانِش وتی زبانا نئیاران.
همے جاگها که هُدایا گۆن آییا هبر کرتگاَت، آکوبا اۆدا سِنگئے چێدَگے اَڈّ کرت و سِنگئے سرا رێچگی کُربانیگی رێتک و رۆگنی هم پِر رێتک.
بدکارئے رنج و اَزاب باز اَنت، بله هُداوندئے مِهر هماییئے چَپّ و چاگردا گیپت که هُداوندئے سرا تئوکلَ کنت.
آ سجّهێن مردم شرمسارَ بنت که بُت سُجدهَ کننت، هما که ناهودگێن بتانی پُشتا پهرَ بندنت. او سجّهێن ”هُدایان“! آییا سُجده کنێت.
منی اے سجّهێن هبر که من گۆن شما کرتنت، اِشان دلگۆش کنێت. آ دگه هُدایانی ناما مگِرێت. چه شمئے دپا آیانی نام هم در مئیئیت.“