2 گۆن هُداوندا گوَشتُن: ”تئو ائے منی هُداوند، اَبێد چه تئو په من هچ شَرّیے نێست.“
تئو گوَشتگ: ”منی چِهرگئے شۆهازا ببئے.“ دلَ گوَشیت: ”هُداوندا! تئیی چِهرگئے شۆهازا آن.“
بله او هُداوند! من تئیی سرا تئوکلَ کنان و گوَشان که ”تئو منی هُدا ائے.“
آسمانا، اَبێد چه تئو منا کئے هست؟! زمینا هم، اَبێد چه تئو هچ چیزّے نلۆٹان.
او هُداوند، مئے هُداوند! چِنکدر پُرشئوکت اِنت تئیی نام جهانئے چارێن کُنڈان. تئو وتی شان و مزنی آسمانانی سربرا شِنگ و تالان کرتگ.
آ منا گوانکَ جنت و گوَشیت: ’تئو منی پت ائے، منی هُدا و منی نجاتئے تلار.‘
هُداوندئے بارئوا گوَشان: ”هما منی پناه و کلات اِنت، منی هُدا، که هماییئے سرا تئوکلَ کنان.“
همے پئیما شما هم، آ سجّهێن هُکمان که شمارا دئیگ بوتگاَنت سَرجم بکنێت و بگوَشێت که ’ما تئیی هِزمتکار بئیگئے لاهک هم نهاێن، تهنا وتی زِمّه و ڈُبَّه سَرجم کرتگاَنت.‘“
تومایا گوَشت: ”او منی هُداوند، او منی هُدا!“
”کئیا آییارا چیزّے داتگ که بَدلا چیزّے بگیپت؟“