1 او هُدا! منا په شَرّی بدار، که تئیی مئیار و باهۆٹ بوتگان.
هُداوند سادهدلێن مردمانَ سمبالیت، من که وار و زار اتان، منا رَکّێنتی.
آ که هُداوندئے سرا تئوکلَ کننت سَهیونئے کۆهئے پئیما اَنت که سُرێنگَ نبیت و تان اَبد برجاهَ مانیت.
بَهتاور هما اِنت آکوبئے هُدا آییئے کُمکّ اِنت، هما که اُمێتی وتی هُداوندێن هُدائے سرا اِنت،
منی پادانی پد تئیی راها نَکش اَنت، پادُن نلرزتگاَنت.
منا چۆ وتی چمّا بسمبال و وتی بانزُلانی ساهگا چێر بدئے،
”اَنگت وتی اۆست و اُمێتا په هُدایا بند، بِلّ آ ترا برَکّێنیت، برَکّێنیت اگن ترا دۆستَ داریت.“
منی زِندا بپهرێز و برَکّێن، مئیل که شرمندگ ببان، چیا که تئیی باهۆٹ و مئیار آن.
او هُداوندئے سجّهێن دۆستداران! آییا دۆست بدارێت، هُداوند وتی وپادارانی نگهپانیا کنت، بله گُروناکێنان باز سزا دنت.
چیا که هُداوندا اَدل دۆست اِنت و وتی دۆستداران یلهَ نکنت. هُداوند تان اَبد پهرێزکارانی پُشت و پناه اِنت، بله بدکارانی نَسل گُڈّگَ بیت.
او هُدا! منی سرا رهم کن، که دژمن سکّ منی رندا اَنت، سجّهێن رۆچا، منی سرا اُرُشَ کننت.
او هُدا! تئو مارا یله کرتگ و مئے سنگر پرۆشتگاَنت، هِژمناک بوتگئے، بله نون گۆن ما وَشّان بئے.
او هُداوند، منی هُدا! تئیی باهۆٹ و مئیارَ بان. منا چه آ سجّهێنان که منی رندا کپتگاَنت برَکّێن.
اگن نه، آ منا شێرانی پئیما دِرّنت، چُنڈ چُنڈَ کننت و منا رَکّێنۆکے نبیت.
او لشکرانی هُداوند! بَهتاور اِنت هما که تئیی سرا تئوکلَ کنت.
آ که تئیی ناما زاننت تئیی سرا تئوکلَ کننت چیا که تئو، او هُداوند، وتی هُدۆناکێن لۆٹۆک یله نکرتگاَنت.
شما که هُداوندا دۆستَ دارێت، چه بدیا نپرت کنێت، چیا که آ هُدادۆستانی زِندئے نگهپان اِنت و آیان چه بدکارانی دستا نجاتَ دنت.
من پمێشکا سَکّی و سۆری سگّگا آن، بله شرمندگ نهآن چێا که زانان من کئیی سرا ایمان آورتگ و دلجم آن که آییا اے واک و توان هست که تان وتی آیگئے رۆچا هما امانتئے نگهپانیا بکنت که منا داتگی.