6 هرچیزّا که ساه مان، هُداوندا ستا بکنات. هُداوندا بنازێنێت، هَلّێلویا.
او هُداوندئے سجّهێن جۆڑ کرتگێنان، هر جاگه که آییئے بادشاهی برجاه اِنت! هُداوندا بنازێنێت. او منی اَرواه! هُداوندا بنازێن.
او هُداوند! تئیی دستئے همُک کار تئیی شُگرا گیپت، تئیی وپادار ترا نازێننت.
منی دپ هُداوندا نازێنیت، سجّهێن سَهدار آییئے پاکێن ناما ستا بدئیاتنت، اَبد تان اَبد.
اے سجّهێن، هُداوندئے ناما ستا بکناتنت، چێا که تهنا هماییئے نام مزنشان اِنت، هماییئے شان و شئوکت چه زمین و آسمانا بُرزادتر اِنت.
هُدا وتی پاکێن بارگاها چۆرئوانی پت اِنت و جنۆزامانی دادرس.
آسمانا، زمینئے سرا، زمینئے چێرا و دریائے تۆکا، هرچے که آیانی تها هست، من اِشکت سجّهێن اَڈّ کرتگێن چیزّ گوَشگا اَتنت: ”ستا، اِزّت، شئوکت و زۆر، تَهتئے سرا نِشتگێنئے و گوَرانڈئے بات، اَبد تان اَبد.“