5 هما که وتی زرّا په سوتّ مدنت و بێگُناهێئے هلاپا رشوَت مگیپت، آ که اِشان برجاهَ داریت هچبرَ نلرزیت.
بَهتاور اَنت هما که اَدلا برجاه دارنت، هما که مُدام اِنساپئے سرا کارَ کننت.
چێا که آ هچبر لرزێنَگَ نبیت، پهرێزکارێن مردمے تان اَبد یات کنگَ بیت.
من مُدام هُداوند وتی دێم په دێما دیستگ، آ منی راستێن پهناتا اِنت، چه همے سئوَبا منَ نلرزان.
وتی پرێشانیان په هُدایا بِلّ، که آ تئیی دارۆک اِنت، آ هچبر پهرێزکاران کپگا نئیلیت.
منی هِژم چِستَ بیت و شمارا په زهمَ کُشان، و شمئے جَن جنۆزامَ بنت و چُکّ چۆرئو.
اگن منی مهلوکئے نێزگارێا وامے دئیئے، گڑا وام دئیۆکانی پئیما مکن و چه آییا بْیاج مگِر.
گوَشتی: ”اگن من ایسّایا شمئے دستا بدئیان، شما منا چے دئیێت؟“ آیان سی نُگرهێن کُرش هساب کرت و آییئے دستا دات.
نون که شما اے هبرا زانێت، بَهتاور اێت اگن اَنچُش بکنێت.