6 هُداوندئے ستا و سنااِش دپا بات و دودپێن زهمِش دستا
دستِش پِر بله مارِتَ نکننت، پادِش پِر بله راه شتَ نکننت، نه چه وتی گُٹّا آوازے کَشّتَ کننت.
گۆن وتی دپا آییئے کِرّا پریاتُن کرتگ، آییئے ستا و سنا منی زبانا اَت.
که هُداوند مزَن اِنت و ستایانی لاهک، چه سجّهێن ”هُدایان“ باکَمالتر اِنت.
نون منِ نِبوکَدنِزَر آسمانانی بادشاها ستا کنان، ساڑایان و شرپَ دئیان چێا که آییئے سجّهێن کار راست اَنت و آییئے راه په اِنساپ. آ، گُروناکانی گردِنا جَهل کرتَ کنت.“
”شان و شئوکت بُرزێن اَرشئے هُدایا بات و زمینئے سرا سُهل و اێمنی په هما مردمان بات که هُدا چه آیان وشّ و وَشنۆد اِنت.“
هپت اِستاری راستێن دستا اَت و چه آییئے دپا دودپێن تێزێن زهمے در آیگا اَت. دێمی گۆن وتی سَرجمێن رُژنا چۆ رۆچا دْرپشگا اَت.
پدا من اَنچێن تئوار اِشکت که چۆ مزنێن مُچّی و بازێن آپ و تْرندێن گْرندانی تئوارا اَتنت که گوَشتِش: ”هُداوندا بنازێنێت، هَلّێلویا. چێا که مئے پُرواکێن هُداوندێن هُدا هُکمرانیَ کنت.