20 اے کاری په دگه هچّ کئومێا نکرت و اے دگه کئوم آییئے رهبندانَ نزاننت. هُداوندا بنازێنێت، هَلّێلویا.
پێسریگێن زمانگا، هُدایا سجّهێن کئوم مۆکل داتگاَنت که وتی راها وت گچێن بکننت.
ترا پمێشکا آیانی کِرّا راهَ دئیان، تان چمّانِش پَچ بکنئے. آ چه تهاریا رُژناییئے نێمگا بیاینت و چه شئیتانئے پُرزۆرێن دستا دێم په هُدائے راها بترّنت، تان گناهِش پهِلّ کنگ ببنت و گۆن هما مردمان شریکدار ببنت که چه منی سرئے باوَرمندیا پاک و پَلگار بوتگاَنت.‘
مَڑاهدارێن بادشاه اَگْریپاس! ترا نبیانی سرا باور اِنت؟ هئو! منَ زانان که ترا باور اِنت.“