3 هُداوند مزن اِنت و ستائے باز لاهک، کَسّ آییئے مزنیا کَدّ و کِساس کرتَ نکنت.
چُشێن زانت په من سکّ باز اَجب اِنت چه منی سرپدیا بێکساس بالاتِر.
مئے هُداوند مزن اِنت، زۆری بێکِساس، آییئے زانت و زانگا کدّ و کِساس نێست.
هُداوند مزن و ستائے باز لاهک اِنت، مئے هُدائے شهرئے تها. آییئے پاکێن کۆه،
که هُداوند مزَن اِنت و ستایانی لاهک، چه سجّهێن ”هُدایان“ باکَمالتر اِنت.
پُکّئو! هُدائے گنج و هکمت و زانتئے جُهلانکی چینچُک باز اِنت. آییئے شئور و سَلاه چه زانگ و در گێجگا دور اَنت و راهی چه شۆهازا ڈنّ!
آیان هُدائے هِزمتکار موسّائے سئوت دپا اَت و گوَرانڈئے سئوت هم. گوَشگا اَتنت: ”تئیی کار مزن و هئیران کنۆک اَنت، او پُرواکێن هُداوندێن هُدا! تئیی راه په اَدل و راستی اَنت، او کئومانی بادشاه!