19 هرکَسا که هُدائے تُرس دلا اِنت، هُدا آییئے واهگان پورهَ کنت و آییئے پریاتان گۆشَ داریت و رَکّێنیتی.
تئیی دلئے واهگان برجاه دارات و تئیی سجّهێن شئوربندیان کامیاب کنات.
وهدے پهرێزکار پریاتَ کننت، هُداوندَ اِشکنت و آیان چه سجّهێن سکّیانَ رَکّێنیت.
هُداوند گۆن پْرُشتهدِلان نزّیک اِنت و درُشتهروهانَ رَکّێنیت.
او هُداوندئے پَلگارتگێنان! چه هُداوندا بترسێت، چیا که هُداتُرسان هچ کمّیے نێست.
بلاه و مسیبتانی وهدا بزّگ و شرمندگَ نبنت و کهتی و ڈُکّالئے رۆچان سێر و آبادَ بنت.
چه هُداوندا شادمان بئے که آ تئیی دلئے مرادا پورهَ کنت.
آ منا تئوارَ کنت و من پسّئویَ دئیان، سکّیان آییئے همراهَ بان، آییا نجاتَ دئیان و اِزّتَ بَکشان.
بَهتاور اَنت هما که هَکّ و اِنساپئے شدیگ و تُنّیگ اَنت، چێا که آ سێرَ بنت.
شدیگ، گۆن وشّێن چیزّان سێرلاپ و سێرێنی دست هۆرک و هالیگ رهادگ کرتگاَنت.
شما منا گچێن نکرتگ، من شمارا گچێن کرتگ و دێم داتگ که شما برئوێت و بَر و سَمر بیارێت، اَبدمانێن بَر و سَمر. گڑا هرچے که منی نامئے سرا چه پتا بلۆٹێت، شمارا دنت.
اگن شما منی دل و درونا بمانێت و منی هبر شمئے دلا بماننت، هرچے که لۆٹێت بلۆٹێت، شمارا رسیت.
تان اے وهدی شما هچّ چیزّ منی نامئے سرا نلۆٹتگ، بلۆٹێت تانکه شمارا برسیت و شمئے شادمانی سَرجم ببیت.
نون اگن زانێن هرچے چه آییا بلۆٹێن مارا اِشکنت، گڑا دلجم اێن که مئے لۆٹ و واهگ سَرجم بوتگاَنت.