17 هُداوند وتی همُک راها آدل اِنت، وتی سجّهێن کاران وپادار.
چه تئیی دستا چُشێن کارے مبات که پهرێزکارا گۆن بدکارا هۆر بکُشئے و پهرێزکار و بَدکارا یکّێن چمّا بِچارئے. سجّهێن جهانئے دادرس په هَکّ و اِنساپ کارَ نکنت؟“
هُداوند اَدل و انساپَ کنت و په سجّهێن سِتَم دیستگێنان دادرَسی.
په نێکدلان مان تهارۆکیا هم رُژنَ دْرپشێنیت، آ مهربان، رَهم کنۆک و آدل اِنت.
هُداوند مهربان و آدل اِنت، مئے هُدا، چه مِهر و رهما سررێچ.
آسمان آییئے اَدل و راستیا جارَ جننت، چیا که هُدا وت دادرس اِنت. اۆشت...
اَدل و اِنساپ تئیی بادشاهیئے بُنیاد اَنت، مِهر و وپاداری تئیی همراهیا، دێما گام جَنان اَنت.
جمبر و تهاری آییئے چَپّ و چاگردا اَنت، اَدل و اِنساپ، آییئے تهتئے بُنهِشت و بُنیاد اَنت.
من دیست که آسمانئے دپ پَچ اِنت و منی دێما اسپێتێن اسپ و اسپسوارے. اسپسوارئے نام ”وپادار و راست“ اَت. په اَدل دادرسیَ کنت و په اَدل جنْگ هم کنت.
چێا که آییئے دادرسی راست و په اَدل اَنت. آییا هما مزنێن کَهبگ سِزا داتگ که زمینی گۆن وتی زِنهکاریان گُمراه کرتگاَت. هُدایا چه آییا وتی هِزمتکارانی هۆنئے بێر گپتگ.“
چه اے چارێن سَهداران هر یکّێا شش بانزُل و هر نێمگا چمّ پِر اَت، بانزُلانی چێرا هم. اے هچّ بسَّ نکننت و شپ و رۆچ گوَشگا اَنت: ”پاک اِنت، پاک اِنت، پاک اِنت، پُرواکێن هُداوندێن هُدا پاک اِنت، هما که هست بوتگ، هستاِنت و آیگی اِنت.“