9 او هُداوند! منا چه دژمنان برَکّێن، من تئیی کِرّا چێرَ بان.
او هُداوند! تئیی بارگاها پریاتَ کنان و گوَشان: ”تئو منی پناهجاه ائے و زندگێنانی زمینا منی بهر.“
منا چه کئیدا در کن که تئیی ناما بنازێنان. گڑا پهرێزکار منی چپّ و چاگردا مُچَّ بنت که تئو په من نێکیَ کنئے.
منی وهد و دمان تئیی دستا اَنت، منا چه دژمنان برَکّێن، چه همایان که منی رندا کپتگاَنت.
گڑا آ وهدا که ترا گوانکَ جنان دژمن پدَ کِنزنت. اِشیا زانان که هُدا گۆن من اِنت.
بُرزێن اَرشئے هُدائے گوَرا پریاتَ کنان، هما هُدا که گناهئے بُهتاما چه منَ ٹگلێنیت.
او منی هُدا! منا چه دژمنان برَکّێن و چه آیان که منی هلاپا جاهَ جننت، منی نگهپانیا بکن.