6 وتی دستان تئیی نێمگا شهاران، من په تئو تُنّیگ آن، چۆ هُشکێن ڈگارێا. اۆشت...
شپ و رۆچ وراکُن اَرس اِنت، وهدے مردم مُدام منا گوَشنت: ”تئیی هُدا کجا اِنت؟“
اگن ما وتی هُدائے نام بشمشتێن، یا دست په بیگانگێن هُداێا بُرز کرتێن،
او هُدا! منی هُدا تئو ائے، گۆن وتی سجّهێن دل و جانا تئیی شۆهازا آن، اَرواهُن تئیی تُنّیگ اِنت و جسم و جانُن تئیی هُدۆناک، بےآپ و هُشکێن زمینێا.
منی اَرواه په هُداوندئے پرستشگاهئے پێشجاهان شئیدا و هُدۆک اِنت، منی دل و جان په زندگێن هُدایا په شادهی کوکّارَ کنت.
وتی اجبێن کاران مُردگان پێشَ دارئے؟ مُردگانی اَرواه پادَ کاینت و ترا ستا کننت؟ اۆشت...
منی چمّ چه اندۆها تهار بوتگاَنت. او هُداوند! هر رۆچ ترا تئوارَ کنان و دستان په تئو شَهاران.
موسّایا گوَشت: ”من اَنچۆ که چه شهرا درَ کایان، وتی دستان هُداوندئے نێمگا چِستَ کنان. گرَندَ اۆشتیت و ترۆنگلئے گوارگ بندَ بیت که تئو بزانئے که دنیا هُداوندئیگ اِنت.
ائییدئے آهِری و مسترێن رۆچا، ایسّا اۆشتات و په بُرزتئواری گوَشتی: ”اگن کَسے تُنّیگ اِنت، منی کِرّا بیئیت و آپ بوارت.