3 دژمن منی رَندا کپتگ، آییا منا زمینا دئور داتگ، منا تهاریا جَهمنندی کرتگ کوَهنێن مُردگانی پئیما.
منی پریاتا گۆش دار که من مزنێن سکّی و سۆریان کپتگان. منا چه آ مردمان برکّێن که منی رندا کپتگاَنت، چێا که چه من زۆرمندتر اَنت.
آ که منی زِندئے تباهیئے رندا اَنت، رسوا و شرمندگ باتنت. آ که په منی تاوانا پندلَ جۆڑێننت، پُشتا بکنزات و پَشَل باتنت.
چیا که بیگانگ، منی دێما په دژمنی پاد آتکگاَنت و سِتمگر منی کۆشئے پدا اَنت، هما که هُدایا وتی چمّانی دێما نئیارنت. اۆشت...
بِلّ که دژمن منی پدا بیئیت و آییئے دست په من برسیت، منی زِندا پادمال بکنت و منا هاکانی تها بواپێنیت. اۆشت...
او هُداوند! گۆن وتی هِژما جاه بجن و منی دژمنانی گَزبئے دێما پاد آ! آگاه بئے، او منی هُدا! تئو ائے که دادرسیئے جارِت جتگ!