11 او هُداوند! په وتی نامئیگی منا زندگ بدار، په وتی اَدلئیگی، منا چه سکّی و سۆریان در کن.
او هُداوند! من سکّ اَزاب سگّتگ، اَنچش که کئولِت کرتگ، منا زندگ بدار.
من هاکان وپتگان، منا وتی لَبزئے هسابا زندگ بدار.
منی چمّان چه بےاَرزشێن چیزّان دور بدار، منا وتی راهان زندگ بدار.
په تئیی رهبندان هُدۆناک آن، چه وتی اَدلا منا زندگ بدار.
وتی مِهرئے هسابا منا زندگ بدار و چه تئیی دپا در آتکگێن هُکمانی رَندگیریا کنان.
هرچُنت که سَکّی و سۆریانی تها گَردان، بله تئو منا زندگَ دارئے. تئو منی دژمنانی هِژمئے هلاپا وتی دستا شهارئے و گۆن وتی راستێن دستا منا رَکّێنئے.
او هُداوند! منی دْوایا گۆش دار منی پریات و زاریا بِشکن، په وتی وپاداری و اَدلئیگی منا پسئو بدئے.
او هُداوند! په وتی نامئیگی منی گناه و مئیاران ببَکش، چیا که مزن اَنت.
منی دلئے سَکّی و سۆری باز اَنت، منا چه پرێشانیا برَکّێن.
او هُداوند! تئیی مئیار و باهۆٹ بوتگان، هچبر مئیل که شرمندگ ببان، وتی اَدل و اِنساپئے تها منا نجات بدئے.
پهرێزکارا بازێن سکّی و سۆریَ رسیت، بله هُداوند آییا چه سجّهێن سکّیانَ رَکّێنیت.
په وتی اَدلا منا برَکّێن و بچُٹّێن، دلگۆشا گۆن من کن و منا برَکّێن.
مارا پدا زندَ نبَکشئے که تئیی کئوم تئیی بارگاها شادهی بکنت؟