4 منی راستێن نێمگا بچار، کسّ نێست که منی هئیالا ببیت. منا پناه نێست و کسّ منی زِندئے پگرا نهاِنت.
که هُداوند پهرێزکارانی راهئے نگهپان اِنت، بله بدکارانی راه تباهی و بێگواهی اِنت.
گۆن هُداوندا گوَشان: ”تئو منی هُدا ائے.“ منی پریات و زاریا گۆش دار، او هُداوند!
منا چه هما داما برکّێن که بدکاران چێر گێتکگ، چه آیانی تَلکا.
ارواه منی درونا نِزۆر اِنت و دلُن مان باتنا هئیران.
دژمنانی سئوَبا سُبکّ و کلاگی بوتگان، هاس په همساهگان، پجّارۆک چه من تُرسان اَنت و هرکَس منا کوچه و دَمکانَ گندیت، تچیت.
سُبکّی و بےاِزّتیان منی دل پرۆشتگ و در منتگان، رهمئے ودارا اتان و دستا نکپت، گَموارێئے شۆهازا اتان و نرَسِت.
تئو منی دۆست و سنگت چه من دور کرتگاَنت، تهنا تهاری اِنت که منی همراه اِنت.
تئو منی همدِلێن سنگت چه من دور بُرتگ و چه من بێزار کرتگاَنت. بندیگ آن و در آتکَ نکنان.
بله اے پئیما پمێشکا بوت که نبیانی کتابانی پێشگۆیی، راست و پَدّر ببنت.“ گڑا سجّهێن مریدان آ یله دات و جِستنت.
ائولی رندا که من هَکدیوانا پێش کنگ بوتان، کسّ منی کُمَکّا نئیاتک. سجّهێنان منا یله کُرت. هُدا اِشان ببکشات.