3 اَرواه که منی باتِنا بێوارَ بیت، تئو ائے که منی راهئے رهشۆن ائے. هما راها که منَ رئوان په من دامے چێرِش گێتکگ.
که هُداوند پهرێزکارانی راهئے نگهپان اِنت، بله بدکارانی راه تباهی و بێگواهی اِنت.
او هُداوند! منی دْوایا گۆش دار، منی پریات ترا سر بات.
منی دل چۆ مُرتگێن کاها گیمّرتگ و هُشک تَرِّتگ و چه وَرد و وراکا کپتگان.
گُروناکان په من دام چێر گێتکگ، دامی چمّگ. منی راها تَلکِش چێر کرتگ. اۆشت...
منا چه هما داما برکّێن که بدکاران چێر گێتکگ، چه آیانی تَلکا.
ارواه منی درونا نِزۆر اِنت و دلُن مان باتنا هئیران.
تئو منی دل آزمایش کرتگ و شپپاسان منی چارگا آتکگئے، منا چکّاستگِت و هچ در نگێتکگ، اَهدُن کرتگ که دپ گناه مکنت.
چۆ که آپا رێچگ و تالان بوتگان سجّهێن هَڈُّن چه بندان در آتکگاَنت. دلُن چۆ که مۆما آپ اِنت و سێنَگا سۆچیت.
منا چه آ داما در بیار که په من چێر و اَندێم اِنت، چیا که منی پناه تئو ائے.
پندلَ سازنت و کمینَ کننت، منی گامانَ چارنت و منی کُشگئے رندا اَنت.
ترا چه زمینئے گُڈسرا گوانکَ جنان، وهدے دلُنَ دْرهیت. منا دێم په تلارێا بر که چه من بُرزتر اِنت.
په راستی که انسان چه دَمێا گێشتر نهاِنت، بنی آدم پرێبے، اگن شاهێما تۆرِش بکننت هچ نهاَنت. اے سجّهێن، یکجاه چه دمے گێشتر نهاَنت.
هُدایا یاتَ کنان و نالان، پِگرَ کنان و دِلپرۆشَ بان. اۆشت...
همے وهدا پَریسی شتنت و اَنچێن پندل و رِپکے کرتِش که ایسّایا چۆن چه آییئے جندئے هبران مان بگیشّێننت و داما دئور بدئینت.