2 وتی گِلَگان هماییئے بارگاها کنان و وتی سکّی و سۆریان هماییا گوَشان.
او هُداوند، او منی تلار! ترا تئوارَ کنان، چه من نادلگۆش مبئے. اگن تئو بێتئوار ببئے، همایانی پئیما بان که کَلّ و کبرا کپنت.
وهدے وتی دلئے دردان درشانَ کنان، هئیالا کپان که چِه پئیما مزنێن مُچّیئے همراه اتان، جشنئے مزنێن مُچّیئے و گۆن شادهیئے کوکّار و شُگرگزاریئے سئوتان دێم په هُدائے لۆگا آیانی رهشۆن اتان.
او مردمان! هُدائے سرا تئوکل کنێت و دلئے هالان هماییئے دێما درشان کنێت، هُدا مئے پناهگاه اِنت. اۆشت...
همے پئیما روه مئے نِزۆریانی تها مارا کُمکَّ کنت، چێا که ما نزانێن چۆن و په کجام چیزّان دْوا بکنێن، بله روهئے جِند گۆن اَنچێن نالگان په ما نیامجیگِریَ کنت که لبزِش بئیان کرتَ نکنت.