8 بله منی چمّ ترا سکّ اَنت، هُداوند، او هُداوند! تئیی مئیارَ بان، منا مرکئے دستا مدئے.
آ بزّگانی دْوایان گۆشَ داریت و چه آیانی پریاتان نادلگۆشَ نبیت.
من هُداوندئے مئیار و باهۆٹ آن، گڑا شما منا چِه پئیما گوَشێت: ”مُرگے ببئے و وتی کۆها بال کن.
چُکّا بچُکّێت چۆ مبیت که زهر بگیپت و شما راهئے نێما گار و بێگواه ببێت، چیا که آ اَناگت بْرانزَ گیپت. بَهتاور هما اَنت که آییئے مئیار و باهۆٹَ بنت.
شمارا یَتیم و چۆرئوَ نکنان، شمئے کِرّا پِرَ ترّان.