4 منی دلا مئیل که دێم په بدکاریا برئوت و من بدکارانی همراهیا سِلّێن کاران گۆن ببان، منا آیانی وشتامێن چیزّانی ورگا مئیل.
گڑا آکوب شت، شِنکّی گپت و وتی ماتئے کِرّا آورتنت و ماتا وشتامێن ورگے هما پئیما اَڈّ کرت که آکوبئے پتا وشَّ بوت.
منی دلا دێم په وتی پرمانان بتَرّێن، منی نپ و سوتّانی کَٹّگئے بدلا.
منا بدکارانی همراهیا گِرّان مکن و مکَشّ، هما که رَدێن کارَ کننت و گۆن همساهگان چه سُهل و سَلاها هبرا اَنت، بله دلِش چه شِرّ و شۆرا پرّ اِنت.
مارا آزمائِش و چَکّاسا دئور مدئے و چه شئیتانا برَکّێن.‘
آ که چَکّاسا کپیت، مگوَشیت: ”اے هُدا اِنت که منا آزمائِشَ کنت.“ چێا که هُدا گۆن هچّ بدیے چَکّاسگَ نبیت و هچکَسا چَکّاس و وسوَسها دئورَ ندنت.
رندا من چه آسمانا دگه تئوارے اِشکت، گوَشگا اَت: ”او منی مردمان! چه اِشیا در آێت تانکه شما اِشیئے گناهان شریک مبێت و اِشیئے اَزاب شمئے سرا مکپنت،