2 منی دْوا تئیی بارگاها چۆ سۆچکیا کبول بات و منی چِست بوتگێن دست، بێگاهئے کُربانیگئے پئیما.
دستان پاکێن جاگهئے نێمگا چِست کنێت و هُداوندا بنازێنێت.
منی پریات و زاریئے تئوارا گۆش دار، وهدے چه تئو مَدَتَ لۆٹان و وتی دستان دێم په تئیی پاکێن بارگاها بُرزَ کنان.
او هُداوند! بامگواهان تئو منی تئوارا اِشکنئے، بامگواهان، گۆن دَزبندی وتی واهگان پێشَ کنان و وداریگَ بان.
تان زندگ آن ترا نازێنان و په تئیی ناما دستان بُرزَ کنان.
یکّے سُهبا پێش کن و یکّے مَگرِبتَهارا.
بۆسۆچی کُربانجاها گۆن گوَرباسک و پِر مُشَگی رۆگن و وشبۆێن سۆچُکیان، شاهِدیئے تَمبوئے دپئے پردها،
وهدے من اَنگت دْوا کنگا اَتان، جِبراییل، هما کَس که من وتی پێسریگێن شُبێنئے تها دیستگاَت، بێگاها، کُربانیگ کنگئے وهدا بال کنان تێزیا منی کِرّا آتک.
یکّ رۆچے، نُهمی ساهتئے زِگر و دْوائے وهدا، پِتْرُس و یوهَنّا مزنێن پرستشگاها رئوگا اَتنت.
منَ لۆٹان که مردێن زهر گرگ و جاک و جێڑهان یله بدئینت و هر جاگه پاک و پلگارێن دستان بُرز بکننت و دْوا بلۆٹنت.
وهدے توماری زرت چارێن سَهدار و بیست و چارێن کماش گوَرانڈئے دێما کپتنت، هر یکّێا چَنگے دستا اَت و تلاهێن دَرپِش گۆن اَت که سۆچُکیا پُرّ اَتنت. اے هُدائے پَلگارتگێن مردمانی دْوا اَتنت.