12 منَ زانان که هُداوند په بزّگان دادرسی و په هاجتمندان اَدل و انساپَ کنت.
آ بزّگانی دْوایان گۆشَ داریت و چه آیانی پریاتان نادلگۆشَ نبیت.
هُداوند هر چاپلوسێن دپا پرۆشات و هر بَٹاک جنۆکێن زبانا بُرّات.
گوَشنت: ”ما گۆن وتی زبانا کامیاب و سۆبێنَ بێن، مئے دپ و لُنٹ هم گۆن ما اَنت، مئے واجه و مستر کئے اِنت؟“
چیا که آییا چه سِتم دیستگێنئے بزّگیا پُشت نکرتگ و دێمی چه آییا نترّێنتگ. پریاتی که کرتگ آییا اِشکتگاَنت.
آ وهدا هر بند و بۆگُن گوانکَ جنت: ”او هُداوند! تئیی مَٹّ کئے اِنت؟ تئو نێزگارا چه زۆراورترێنا رَکّێنئے و نزۆر و هاجتمندا چه پُل و پانچ کنۆکا.“
بادشاه کئومئے ستم دیستگێنانی هکّا بدئیات، مهتاجانی چُکّان برَکّێنات و ستمگران تباه کنات.
چیا که تئو منی هکّ و اِنساپ په شَرّی داشتگ، وتی تَهتا نِشتگئے و په اِنساپ دادرسی کرتگ.
کۆر گِندگ و مئیم کنگا اَنت، لَنگ تَرّگ و راه رئوگا اَنت، گَرّی پاک و پَلگار بئیگا اَنت، کَرّ اِشکنگا اَنت، مُردگ زندگ بئیگا اَنت و بَزّگ و نێزگاران وشّێن مِستاگ سر بئیگا اِنت.