2 هُداوند چه آسمانا بنی آدما چاریت تان بگندیت بارێن داناے هست که هُدائے شۆهازا اِنت.
هُداوند اێر آتک تانکه هما شهر و بُرجا بچاریت که مردمی اَڈّ کنگا اَتنت.
که من جَهلادَ رئوان و چاران بارێن آیانی کرتگێن کار هما پِریاتئے کَدّا باز اَنت که په من سر بوتگ؟ اگن چُش نهاِنت، وَه من سهیگَ بان.“
هُدایا دیست که زمین سِلّ بوتگ، چێا که دنیائے سجّهێن مردمان بدێن راهے گِپتگاَت.
هرکَس که دانا اِنت، اے کاران بچاریت و هُداوندئے پُرمِهرێن کارانی سرا شَرّیا پِگر بکنت.
هُداوند وتی پاکێن پرستشگاها اِنت، هُداوندئے تَهت آسمانا اِنت. چمّی گِندگا اَنت، دیدگی انسانئے چُکّانَ آزماییت.
بێکِبر و دَربێش اے چیزّا که بگندنت گَل و شادانَ بنت. او هُدائے شۆهاز کنۆکان! زندهدل باتێت.
اے ”هُدا“ هچَّ نزاننت و سرپدَ نبنت، تهاریا سرگردان اَنت و زمینئے سجّهێن بُنیاد لرزگا اَنت.
اهمکَ نزانت و نادان سرپدَ نبیت.
بازێنے وتا ساپ و بێپۆلِنگَ کنت و پَلگارگَ بیت، بله آ که بدکار اَنت وتی بدکاریا دێما برنت. هچّ بدکار سرپدَ نبیت بله دانا سرپدَ بنت.
چێا که اے کئوم سِنگدل بوتگ، گۆشِش گران اَنت، آیان وتی چمّ بستگاَنت چۆ مبیت آیانی چمّ بگندنت، آیانی گۆش بِشکننت، آیانی دل بزاننت و سرپد ببنت و منی نێمگا پِر بترَّنت که من آیان دْراه بکنان.
کَسّ سرپدَ نبیت، هچکَس هُدائے شۆهازا نهاِنت.