24 اگن چه منی کارێا دِلرَنج ائے، منا پێشی دار و کرنیگێن راها منا رهشۆن بئے.
بَهتاور اَنت هما که راهِش راست اَنت و هُداوندئے شَریَتئے هسابا گَردنت.
تئیی هُکمانی راها مئیدانَ کنان، که تئو منی دلا دانا کنئے.
منا تالیم بدئے که تئیی رزائے سرا کار بکنان، چێا که تئو منی هُدا ائے، تئیی نێکێن روه تچکێن راها منی رهشۆن بات.
بامگواهان تئیی مِهرئے هبرا بِشکناتان، که من تئیی سرا تئوکل کرتگ، سۆج دئے که کجام راها برئوان، که من وتی زِند تئیی دستا داتگ.
تئو منا زِندئے راها سۆجَ دئیئے و وتی بارگاها منا چه شادمانیا سررێچَ کنئے. تئیی راستێن کَشا، وشّی اَبدمان اِنت.
تئو منی دل آزمایش کرتگ و شپپاسان منی چارگا آتکگئے، منا چکّاستگِت و هچ در نگێتکگ، اَهدُن کرتگ که دپ گناه مکنت.
او هُداوند! وتی راها منا سۆج دئے، دژمنانی سئوَبا منا راست و تچکێن راها رهشۆن بئے.
او هُداوند! په منی دژمنانی سئوَبا، گۆن وتی اَدل و اِنساپا منا رهشۆنی بدئے و وتی راها په من ساپ و تچک بکن.
بله تنک اِنت آ دروازگ و گران اِنت آ راه که زِندئے نێمگا بارت و اے راهئے رئوۆک هم کمّ اَنت.
ایسّایا گوَشت: ”راه من آن، راستی من آن و زند بَکشۆک هم من آن. کَسّ پتئے کِرّا سر بوتَ نکنت، اگن منی راها مرئوت.