23 او هُدا! منا بچکّاس و منی دلا بزان، منا بچکّاس و منی پرێشانیان دلگۆش کن.
هُداوند وتی پاکێن پرستشگاها اِنت، هُداوندئے تَهت آسمانا اِنت. چمّی گِندگا اَنت، دیدگی انسانئے چُکّانَ آزماییت.
هُداوند پهرێزکار و بدکارانَ چَکّاسیت، آییئے روه چه همایان نپرتَ کنت که شِرّ و شِدّتِش دۆستَ بیت.
او هُداوند! تئو منا چکّاستگ و زانئے.
تئو منی دل آزمایش کرتگ و شپپاسان منی چارگا آتکگئے، منا چکّاستگِت و هچ در نگێتکگ، اَهدُن کرتگ که دپ گناه مکنت.
هُداوندا! منا بچکّاس و آزمایش کن، منی دل و هئیالا چه چکّاسا بگوازێن.
اے چَکّاس پمێشکا کاینت که شمئے مُهر و مُهکمێن باور ایسّا مَسیهئے زاهر بئیگئے وهدا ستا کنگ و ساڑایگ و اِزّت دئیگ ببیت. شمئے باور چه زئوال بئیۆکێن سُهر و تلاها باز گێشترَ کرزیت، بِلّ تُرے سُهر چه آسا گوَستگ.