8 هُداوند منا رَکّێنیت. هُداوند! تئیی مِهر اَبدمان اِنت، وتی دستانی کاران بَند مکن.
بزانێت که هُداوند، هُدا اِنت، هماییا مارا اَڈّ کرتگ و ما هماییئیگ اێن، ما آییئے کئوم، آییئے چَراگاهئے رمگ اێن.
که هُداوند نێک اِنت و مِهری اَبدمان، آییئے وپاداری نَسلانی نَسل برجاهَ مانیت.
بله هُداوندئے مِهر، اَزل تان اَبد هما مردمانی همراه اِنت که آییئے تُرسِش دلا اِنت و آییئے اَدل، اِشانی چُکّ و نماسگانی همراه،
هُداوندئے شُگرا بگرێت که نێک اِنت و مِهری اَبدمان.
بُرزێن اَرشئے هُدائے گوَرا پریاتَ کنان، هما هُدا که گناهئے بُهتاما چه منَ ٹگلێنیت.
چه آسمانا وتی کُمکا راهَ دنت، منا رَکّێنیت و آیان که منا لپاشنت، په هکّل اَدبَ کنت. اۆشت... هُدا وتی مِهر و وپاداریا رئوانَ کنت.
منی هر ٹالے که بَرَ نئیاریت، پت آییا گُڈّیت و هر ٹالے که بَرَ کاریت، آییا تراشیت و پَلگاریت که گێشتر بَر و سَمر بیاریت.
اگن آ وهدا که اَنگت هُدائے دُژمن اتێن، چه آییئے چُکّئے مَرکئے راها گۆن آییا په سُهل و وشّانیا رسێنگ بوتێن، گڑا نون که په سُهل و وشّانیا رَستگێن، سکّ دلجمتر اێن که آییئے زِندئے سئوَبا رَکّێنگَ بێن.
اے گپّا هم دلجم آن که هُدایا هما شرّێن کار که شمئے دل و درونا بُنگێج کرتگ، تان هما وهدا برجاهیَ داریت که سَرجم ببیت، تان هما رۆچا که ایسّا مَسیهَ کئیت.
هما هُدا که شمارا تئوارَ کنت، وتی کئولئے سرا اۆشتاتگ و اے کارا کنت.
پمێشکا، آ که گۆن هُدائے رزایا سکّی و سۆریانی تها کپتگاَنت، وتا مئے جۆڑ کنۆکئے سپرده بکننت که وپادار اِنت و نێکێن کار کنان ببنت.
چه آکوبئے برات، ایسّا مَسیهئے هِزمتکار، یَهودائے نێمگا، په هما گْوانک جتگێنان که هُداێن پتا دۆست اَنت و په ایسّا مَسیهئیگی گۆن شَرّێن پهرێزے دارگ بوتگاَنت.