4 هُداوند! جهانئے سجّهێن بادشاه تئیی شُگرا بگراتنت، هما وهدا که تئیی هبرا اِشکننت.
کئوم چه هُداوندئے ناما تُرسنت و زمینئے سجّهێن بادشاه چه تئیی مزنی و شانا.
هما وهدا که کئوم و بادشاهی په هُداوندئے پرستشا یکجاه مُچَّ بنت.
تئیی ناما په وتی براتان جارَ جنان و مُچّیئے نیاما ترا نازێنان.
زمینئے چارێن کُنڈ آییا یاتَ کننت و دێم په هُداوندا پِرَ ترّنت، سجّهێن کئومانی هاندان و کُٹُم آییئے بارگاها سرا جَهلَ کننت.
گڑا سرکَشێن مردمان تئیی راهان تالیمَ دئیان و گُنهکار تئیی کِرّا واترَّ کننت.
او هُداوند! ترا کئومانی نیاما ستا کنان و په تئییگی کَبیلهانی نیاما سئوتَ جنان.
او هُدا! نون که پیر آن و مود اسپێت اَنت، منا یله مکن، تان نۆکێن پدرێچئے نیاما تئیی زۆرئے جارا بجنان و سجّهێن آیۆکێن نسلان چه تئیی واک و توانا سهیگ بکنان.
سجّهێن بادشاه، آییئے دێما سرا جَهل بکناتنت، سجّهێن کئوم آییئے هزمتا بکناتنت.
هپتمی پرێشتگا وتی کَرنا جَت. آسمانا بُرزێن تئوار اَتنت که گوَشگا اَتنت: ”دنیائے بادشاهی مئے هُداوند و آییئے مَسیهئے بادشاهی جۆڑ بوتگ و آ اَبد تان اَبد بادشاهیَ کنت.“
کئوم اِشیئے رُژنئے تها گامَ جننت و زمینئے بادشاه وتی شان و شئوکتا اِشیئے تها کارنت.