23 هما که مارا مئے کَمشَرَپیان یاتی کرت، مِهری اَبدمان اِنت.
هُدایا نوه و هما سجّهێن وَکشیێن هئیوان و دَلوَت یات کرتنت که نوهئے همراهیا بۆجیگا اَتنت. هُدایا زمینئے سرا گواتے راه دات و آپ اێر آیان بوت.
آ بزّگانی دْوایان گۆشَ داریت و چه آیانی پریاتان نادلگۆشَ نبیت.
آ نێزگارا چه هاکا و هاجتمندا چه پُرانی هاکۆٹا چستَ کنت.
هُداوند سادهدلێن مردمانَ سمبالیت، من که وار و زار اتان، منا رَکّێنتی.
منی پریاتا گۆش دار که من مزنێن سکّی و سۆریان کپتگان. منا چه آ مردمان برکّێن که منی رندا کپتگاَنت، چێا که چه من زۆرمندتر اَنت.
چێا که وتی مۆلدئے نِزۆریای چارتگ. چه اِد و رَند، سجّهێن نَسل و پَدرێچ منا بَهتاورَ زاننت.
آییا، هُکمران چه وتی تَهتان سرشَکون و گریب، بُرز و سرپراز کرتگاَنت.