2 دستان پاکێن جاگهئے نێمگا چِست کنێت و هُداوندا بنازێنێت.
منی دْوا تئیی بارگاها چۆ سۆچکیا کبول بات و منی چِست بوتگێن دست، بێگاهئے کُربانیگئے پئیما.
او هُداوند! وتی دستان بێگناهیئے تها شۆدان و تئیی کُربانجاهئے سرا چهرَ وران،
منی پریات و زاریئے تئوارا گۆش دار، وهدے چه تئو مَدَتَ لۆٹان و وتی دستان دێم په تئیی پاکێن بارگاها بُرزَ کنان.
تئیی پاکێن جاگها، منا تئیی شُبێن بوتگ، تئیی شان و کدرتُن دیستگ،
تان زندگ آن ترا نازێنان و په تئیی ناما دستان بُرزَ کنان.
اَرواهُن اَنچش سێرَ بیت چۆ که یکّے وشّێن وراکے بوارت و دَپُن گۆن شادمانێن لُنٹان ترا نازێنیت.
منَ لۆٹان که مردێن زهر گرگ و جاک و جێڑهان یله بدئینت و هر جاگه پاک و پلگارێن دستان بُرز بکننت و دْوا بلۆٹنت.