14 ”اے منی آرامجاه اِنت، تان اَبد. من همِدا وتی بادشاهی تهتا نِندان چێا که دۆستُنَ بیت.
’هُداوند! جاه جن و وتی آسودگیئے جاگها بیا گۆن وتی زۆرئے اَهد و کَرارئے پێتیا.
چه سَهیونا هُداوندا بنازێنێت، هما که اورشَلیما جَهمنند اِنت. هُداوندا بنازێنێت، هَلّێلویا.
او بازٹُلّێن کۆه! په چے هما کۆها گۆن هسدّے چارگا ائے که هُدایا په وتی لۆگجاها گچێن کرتگ، همۆدا که هُداوند تان اَبد جهمنندَ بیت؟
آ وهدا که اَرشا بُرز بوتئے بازێن بندیگے زُرتِت، چه مردمان ٹێکیاِت زُرت، تنتنا چه سرکشان هم، تانکه تئو، او هُداوندێن هُدا، اۆدا جهمنند ببئے.
آییئے تَمبو شَلیما اِنت و منندجاه، سَهیونا.
هُداوندا سَهیونئے دروازگ دۆستر اَنت چه آ دگه هما سجّهێن جاگهان که آکوب جهمنند بوتگ.
هرکَس که مزنێن پرستشگاهئے سئوگندا وارت، بزان پرستشگاه و آییئے جَهمنندئے سئوگندا وارت.
و شهرا نه رۆچ پکار اِنت و نه ماه که آییا رُژنا بکننت، چێا که هُدائے شان و شئوکت اِشیا رُژنا کنت و گوَرانڈ اِشیئے چراگ اِنت.