3 آیان مارا زندگا اێر برتگاَت وهدے هِژمِش مئے سرا چِست اَت.
وهدے بدکار هملهَ کننت که منی جسم و جانا بدِرّنت و اێر ببرنت، وهدے دژمن و بدواه منی سرا اُرُشَ کننت، آ وت ٹگلَ ورنت و کپنت.
مئیل وتی دلا بگوَشنت: ”هه، هه، هه! په وتی اَرمانا رستێن.“ مئیل بگوَشنت: ”لُنکهے کرت و اێرِن برت.“
چه آسمانا وتی کُمکا راهَ دنت، منا رَکّێنیت و آیان که منا لپاشنت، په هکّل اَدبَ کنت. اۆشت... هُدا وتی مِهر و وپاداریا رئوانَ کنت.
وتی دلا گوَشتِش: ”آیان سَرجمیا وتی پنجگئے چێرا کارێن،“ گڑا هُدائے سجّهێن دیدارجاهِش اے سرڈگارا سۆتکنت.
په انسانا تئیی هِژم هم تئیی سَتائے سئوَبَ بیت و پَشت کپتگێن هِژما تئو وتی لانکا بندئے.
گوَشنت: ”بیاێت گار و گُمسارِشَ کنێن که کئومے مماننت و اِسراییلئے نام په یاتێا هم پَشت مکپیت.“
په همدلی شئورِش کرتگ و تئیی هلاپا اَهدے بستگِش.
گڑا نِبوکَدنِزَر، شَدرَک، میشَک و اَبِدنِگۆئے سرا سکّ هِژم گپت. آییئے دێمئے رنگ چه زهرا بَرگَشت و هُکمی دات که کورَهئے آسا هپت سَری گێش کنێت.
وهدے هیرودیس سهیگ بوت که نجومیان آ رَد داتگ، باز زهر گپت. پرمانی دات: ”بئیتلَهِم و کِرّ و گوَرئے دو سالیگ یا کَسترێن سجّهێن مردێنچُکّ کُشگ ببنت.“ اَنچُش که آییا پێسرا نجومی جُست و پُرس کرتگاَتنت، هما هسابا اے وهدی گیشّێنت.
چه آییا لۆٹتی په دَمِشْکئے شهرئے کَنیسَهانی سرۆکان کاگدے بنبیسیت که شاوولا اے اِهتیار ببیت، اگن آییا اۆدا ”اے راهئے“ هر منۆگرے دیست، مردێنے ببیت یا جنێنے، بندیگ بکنت و اورشَلیما بیاریت.