1 ”اگن هُداوند گۆن ما گۆن مبوتێن،“ اِسراییل بگوَشات:
اگن منی پتئے هُدا، اِبراهێمئے هُدا و اِساکئے هُدا گۆن من گۆن مبوتێن، اَلّما تئو منا هۆرک و هالیگێن دستان راه داتگاَت، بله هُدایا منی بزّگی و زَهمت دیستگ و دۆشی ترا نِهرّ و هکّلی داتگ.“
وتی سکّی و سۆریانی وهدا من گۆن هُداوندا پریات کرت و آییا منا پَسّئو دات.
چمّان دێم په کۆها چستَ کنان منا کُمکّ چه کجا رسیت؟
آیان که گوَشت: ”هُداوندئے لۆگا برئوێن“ من شادان بوتان.
وتی چمّان دێم په تئو چستَ کنان، تئو که اَرشا، وتی بادشاهی تهتا نِشتگئے.
آ که هُداوندئے سرا تئوکلَ کننت سَهیونئے کۆهئے پئیما اَنت که سُرێنگَ نبیت و تان اَبد برجاهَ مانیت.
وهدے هُداوندا سَهیونئے وشبَهتی پِر تَرّێنت و آورت ما پوره واب گندگا اتێن.
اگن هُداوند لۆگا مبندیت، بانبندانی زهمت بێکار اِنت. اگن هُداوند، شهرئے نِگهپانیا مکنت، نِگهپانانی نِگهپانی بێکار اِنت.
بَهتاور هما اِنت که هُداوندئے تُرسی دلا اِنت و آییئے پرمانبرداریا گامَ جنت.
”آیان منا چه ورناییا سکّ باز آزار داتگ،“ اِسراییل بگوَشات:
من چه جُهلانکیان ترا تئوارَ کنان، او هُداوند!
او هُداوند! منی دل گُروناک نهاِنت و نه که منی چمّ پُرکِبر اَنت. گۆن مزنێن کاران دلگۆشَ نبان و نه گۆن آ کاران که په منێ دلا باکَمال اَنت.
او هُداوند! داوودا یات کن و آییئے سَکّی و سۆریان.
چۆن وشّ و دلکَشّ اِنت که هُدائے مردم په تپاکی هۆر بنندنت.
جی هئو، هُداوندا بنازێنێت، او هُداوندئے سجّهێن هزمتکاران که شپان هُداوندئے لۆگا آییئے هزمتا کنگا اێت!
هُداوند منی رُژن و رَکّێنۆک اِنت، چه کئیا بترسان؟ هُداوند منی زِندئے کلات اِنت، چه کئیا بیمّے ببیت؟
لشکرانی هُداوند گۆن ما گۆن اِنت، آکوبئے هُدا مئے کلات اِنت. اۆشت...
بله هئو! هُدا منی کُمک کنۆک اِنت، هُداوند منی زِندئے دارۆک اِنت.
هما هُدا که آییئے هبرا ستا کنان، هئو، هما هُداوند که آییئے هبرا ستا کنان،
گڑا آ وهدا که ترا گوانکَ جنان دژمن پدَ کِنزنت. اِشیا زانان که هُدا گۆن من اِنت.
اگن هُداوند منی کُمک مبوتێن، من زوتّ مَرکئے بێتئواریا بُکّتگاتان.
گڑا موسّا و اِسراییلیان په هُداوندا اے نازێنک جت: ”من هُداوندا نازێنان، چێا که هُداوند په شان و شئوکت سۆبێن بوت. آییا اَسپ و اَسپسوار دریایا چَگَل داتنت.
اے چیزّانی بارئوا چے بگوَشێن؟ اگن هُدا گۆن ما گۆن اِنت، کئے مئے دژمن بوتَ کنت؟