6 په اورشَلیمئے اێمنیا دْوا کنێت، هرکَس که ترا، او اورشَلیم، دۆستَ داریت، آسودگ بات.
هما مردم که ترا برکتَ دئینت، من آیان برکتَ دئیان و هما مردم که ترا نالتَ کننت، من آیان نالتَ کنان و زمینئے سجّهێن کئوم تئیی سئوبا برکتَ گرنت.“
په وتی وشنۆدیا بچار و گۆن سَهیونا مهربان بئے، اورشَلیمئے دیوالان پدا اڈّ کن.
که آ سجّهێن یکّ ببنت. او پت! هما ڈئولا که تئو منی دل و درونا ائے و من تئییگا، آ هم مئے دل و درونا ببنت، تانکه جهان باور بکنت که تئو منا رئوان داتگ.
اێمنیئے هُداوند وت، شمارا هر وهدا و هر پئیما اێمن کنات. هُداوند شمئے سجّهێنانی همراه بات.
ما زانێن که چه مرکا گوَستگ و په زِندمانا رَستگێن، چێا که گۆن وتی براتان مِهرَ کنێن. هرکَس که مِهرَ نکنت، مرکئے ساهگا مانیت.