زَبور 120:1 - هُدائے پاکێن کتاب، بلۆچی زبانا

¹ وتی سکّی و سۆریانی وهدا من گۆن هُداوندا پریات کرت و آییا منا پَسّئو دات.

زَبور 120:1 Кръстосани препратки

زَبور 102:2

منی سکّی و سۆریئے رۆچا وتی دێما چه من چێر مدئے. وتی دلگۆشا گۆن من کن، وهدے ترا تئوارَ کنان، زوتّ پَسّئو بدئے.

زَبور 107:13

نون سکّی و سۆریانی تها گۆن هُداوندا پریاتِش کرت و آییا چه جنجالان رَکّێنتنت.

زَبور 118:5

وتی تنگیان گۆن هُداوندا پِریاتُن کرت، آییا منا پَسّئو دات و آزات کرت.

زَبور 121:1

چمّان دێم په کۆها چستَ کنان منا کُمکّ چه کجا رسیت؟

زَبور 122:1

آیان که گوَشت: ”هُداوندئے لۆگا برئوێن“ من شادان بوتان.

زَبور 123:1

وتی چمّان دێم په تئو چستَ کنان، تئو که اَرشا، وتی بادشاهی تهتا نِشتگئے.

زَبور 124:1

”اگن هُداوند گۆن ما گۆن مبوتێن،“ اِسراییل بگوَشات:

زَبور 125:1

آ که هُداوندئے سرا تئوکلَ کننت سَهیونئے کۆهئے پئیما اَنت که سُرێنگَ نبیت و تان اَبد برجاهَ مانیت.

زَبور 126:1

وهدے هُداوندا سَهیونئے وشبَهتی پِر تَرّێنت و آورت ما پوره واب گندگا اتێن.

زَبور 127:1

اگن هُداوند لۆگا مبندیت، بانبندانی زهمت بێکار اِنت. اگن هُداوند، شهرئے نِگهپانیا مکنت، نِگهپانانی نِگهپانی بێکار اِنت.

زَبور 128:1

بَهتاور هما اِنت که هُداوندئے تُرسی دلا اِنت و آییئے پرمانبرداریا گامَ جنت.

زَبور 129:1

”آیان منا چه ورناییا سکّ باز آزار داتگ،“ اِسراییل بگوَشات:

زَبور 130:1

من چه جُهلانکیان ترا تئوارَ کنان، او هُداوند!

زَبور 131:1

او هُداوند! منی دل گُروناک نه‌اِنت و نه که منی چمّ پُرکِبر اَنت. گۆن مزنێن کاران دلگۆشَ نبان و نه گۆن آ کاران که په منێ دلا باکَمال اَنت.

زَبور 132:1

او هُداوند! داوودا یات کن و آییئے سَکّی و سۆریان.

زَبور 133:1

چۆن وشّ و دلکَشّ اِنت که هُدائے مردم په تپاکی هۆر بنندنت.

زَبور 134:1

جی هئو، هُداوندا بنازێنێت، او هُداوندئے سجّهێن هزمتکاران که شپان هُداوندئے لۆگا آییئے هزمتا کنگا اێت!

زَبور 18:6

وتی پرێشانیانی تها هُداوندُن تئوار جت و کُمک لۆٹگئے پریاتُن وتی هُدائے گوَرا بُرز کرت. آییا چه وتی پرستشگاها منی تئوار اِشکت و منی کُمک لۆٹگئے پریات آییئے گۆشان رَست.

زَبور 50:15

سکّی و سۆریانی رۆچا منا بلۆٹ، من ترا نجاتَ دئیان و تئو منا شان و شئوکتَ دئیئے.“

زَبور 50:23

آ کَس که شُگرگزاریئے کُربانیگا پێشَ کنت هما منا شان و شئوکتَ دنت، په وت راهے تئیارَ کنت و من آییا هما نجاتا پێشَ داران که چه منی نێمگا اِنت.“

لوکا 22:44

آ، یکّ گران و جان‌سۆچێن رنجێا دُچار اَت، پمێشکا گێشتر دْوایی کرت و آییئے هێد، هۆنئے ترَمپانی ڈئولا زمینئے سرا پِٹِّتنت.