7 او هُداوند! تئو اِشان نگهپانیَ کنئے، تئو اے دابێن مردمانی نیاما اِشانی پُشت و پناهَ بئے.
چۆرئو و سِتم دیستگێنانی دادرسیا کنئے تانکه اے هاکیێن انسان دگه برے تُرس و دِهشَت مپرّێننت.
تئیی هبر پاک و پَلگار اَنت و تئیی هزمتکارا دۆست اَنت.
هُداوند تئیی هر رئوَگ و آیگئے نِگهپان اِنت انّون و تان اَبد.
هُداوند وتی سجّهێن دۆست دارۆکانی نِگهپان اِنت و سجّهێن بدکاران تباهَ کنت.
او هُدا! منا په شَرّی بدار، که تئیی مئیار و باهۆٹ بوتگان.
هُداوندا اَبێد، کئے هُدا اِنت و هُدایا اَبێد، کئے تلار؟
هُداوندئے تُرس پاک اِنت و تان اَبد پایدار. هُداوندئے پرمان برهکّ اَنت و سَرجمیا اَدل،
چیا که هُداوندا اَدل دۆست اِنت و وتی دۆستداران یلهَ نکنت. هُداوند تان اَبد پهرێزکارانی پُشت و پناه اِنت، بله بدکارانی نَسل گُڈّگَ بیت.
هُداوند آیان مَدَتَ دنت و رَکّێنیت، چه بدکارانی دستا رَکّێنیت و نجاتَ دنت، چیا که آییئے مئیار و باهۆٹ اَنت.
وهدے یَهیایا دیست که پَریسی و سَدوکی رُمبئے بازێن مردم پاکشۆدی گِرَگا آییئے کِرّا آیگا اَنت، گۆن آیان گوَشتی: ”او سْیَهمارزادگان! کئیا شمارا ڈاه داتگ که چه هُدائے آیۆکێن کَهر و گَزبا رَکّتَ کنێت؟!
شما هُدائے سرا باور کرتگ و هُدا هم گۆن وتی زۆر و واکا په هما نِجاتا شمئے نِگهپانیا کنت که چه انّونا تئیار اِنت و آهری زمانگا پَدَّرَ بیت.
چه آکوبئے برات، ایسّا مَسیهئے هِزمتکار، یَهودائے نێمگا، په هما گْوانک جتگێنان که هُداێن پتا دۆست اَنت و په ایسّا مَسیهئیگی گۆن شَرّێن پهرێزے دارگ بوتگاَنت.