5 هُداوندَ گوَشیت: ”چه نِزۆرێن مردمانی لگتمالی و هاجتمندانی نالگانی سئوَبا نون جاهَ جنان. من اِشان هما پئیما اێمنیَ بَکشان که اِشانی اَرمان اِنت.“
او هُداوند! پاد آ. او هُدا! وتی دستا شهار. بزّگێنان مشمۆش.
چۆرئو و سِتم دیستگێنانی دادرسیا کنئے تانکه اے هاکیێن انسان دگه برے تُرس و دِهشَت مپرّێننت.
وتی راها مُدام کامیاب و سۆبێن اِنت، تئیی شئور و دادرسی چه آییئے چمّا دور اَنت، وتی سجّهێن دژمنان ریشکندَ کنت.
تئیی نێکی چنکدر باز اِنت، که په هُداتُرسان اَمبارِت کرتگ و بَنی آدمانی چمّانی دێما په همایان پوره و سَرجم کرتگ که تئیی باهۆٹَ بنت.
اے مِسکینا تئوار پِر جت، هُداوندا آییئے تئوار اِشکت و چه سجّهێن سکّیان رَکّێنتی.
په مسکرا و بدواهی هبرَ کننت، په کِبر زُلم و ستما وتی زبانا کارنت.
بله پِرئونا گوَشت: ”یَهوِه کئے اِنت که من آییئے گپّا گۆش بداران و بنی اِسراییلا رئوگا بِلّان؟ من یَهوِها نزانان و بنی اِسراییلا رئوگا نئیلان.“
بچارێت، انّون هما کارنده و دِهکانانی مُزّ شمئے هلاپا کوکّارَ کنت، که آیان شمئے ڈگارانی کِشار رۆن و مۆش کرتگاَنت و شما گۆن مَندر و رپک آیانی مُزّ نداتگ. آ رُنۆکانی اے پریات، زۆرمندێن هُداوندئے گۆشا رَستگ.