99 منا چه وتی تالیم دئیۆکان گێشتر زانت هست چێا که تئیی پرمانانی پِگرا آن.
تئیی رهبندانی سرا پِگرَ کنان و تئیی راهانَ چاران.
تئیی پرمان منی شادمانی اَنت، په من سۆج و سَلاه اَنت.
آ وهدا ایسّایا گوَشت: ”او منی پت، زمین و آسمانئے هُدابند! ترا ستا کنان و ساڑایان که تئو اے راز و هبر چه زانتکار و هۆشمندان چێر داتنت و کۆدکانی سرا پَدّر کرتنت.
آیانی پَسّئوا گوَشتی: ”هُدایا اے زانت شمارا داتگ که آسمانی بادشاهیئے رازان سرپد ببێت، بله آ دگه مردمانا نداتگی.
شما آیان بئے مکنێت، آ کۆرانی کۆرێن رهشۆن اَنت، وهدے یکّ کۆرے دومی کۆرا راها شۆنَ دنت گڑا دوێن چاتا کپنت.“