8 تئیی هُکمانی رَندگیریا کنان منا پَهک یله مکن.
من سئوگندے وارتگ و اے سئوگندئے سرا اۆشتاتگان که تئیی آدلێن هُکمانی رَندگیریا کنان.
او هُداوند! په دل و سِتک تئوارَ کنان، پَسّئو بدئے و من تئیی هُکمانی رَندگیریا کنان.
چه تئیی هُکمان شادمانَ بان و تئیی هبرا نشمۆشان.
چۆ گارێن پسێا دَرپَدَر بوتگان. وتی هزمتکارا شۆهاز کن که من تئیی هُکم نشَمُشتگاَنت.
منا چه وتی بارگاها دور مپرّێن و وتی پاکێن روها چه من پَچ مگِر.
او هُدا! نون که پیر آن و مود اسپێت اَنت، منا یله مکن، تان نۆکێن پدرێچئے نیاما تئیی زۆرئے جارا بجنان و سجّهێن آیۆکێن نسلان چه تئیی واک و توانا سهیگ بکنان.
پیریا منا چه وتا دور مکن، آ وهدا که توانُنَ کُٹّیت، یلهاُن مکن.
من مَسیهئے برکَتا هرچے کرتَ کنان، چێا که هما منا زۆر و توانَ دنت.