70 اِشانی دل سِنگ و بےاِهساس اَنت بله من چه تئیی شَریَتا شادمان آن.
چه تئیی هُکمان شادمانَ بان و تئیی هبرا نشمۆشان.
وتی هُکمانی راها منی رهشۆن بئے، که منی وشّی همِشانی تها اِنت.
آ وتی سِنگێن دلان مُهرَ کننت و آیانی زبان پُرکِبر و گُروناکێن هبرَ کنت.
او منی هُدا! اَرمانُن تئیی لۆٹ و واهگئے سَرجم کنگ اِنت، تئیی شَریَت منی دلا اِنت.“
چمِّش چه پزّۆریا در آتکگاَنت و دلئے هئیالانِش هدّے نێست.
چێا که اے کئوم سِنگدل بوتگ، گۆشِش گران اَنت، آیان وتی چمّ بستگاَنت چۆ مبیت آیانی چمّ بگندنت، آیانی گۆش بِشکننت، آیانی دل بزاننت و سرپد ببنت و منی نێمگا پِر بترّنت که من آیان دْراه بکنان.‘
وتی دِل و دَرونا، چه هُدائے شَریَتا شادان آن،