68 تئو نێک ائے و نێکیَ کنئے، وتی هُکمان منا سۆج دئے.
هُداوندا بنازێنێت، هَلّێلویا. هُداوندئے شُگرا بگرێت که نێک اِنت و مِهری اَبدمان.
هُداوندئے شُگرا بگرێت که نێک اِنت و مِهری اَبدمان.
ترا ستا بات، او هُداوند! وتی هُکمان منا سۆج دئے.
من ترا وتی راهانی هال دات و تئو منا پَسّئو دات. نون منا وتی هُکمان سۆج دئے.
تئو، او هُداوند، نێک و بَکشنده ائے و په آیان چه مِهرا سررێچ ائے که گۆن تئو پریاتَ کننت.
ایسّایا گوَشت: ”تئو چێا نێکیئے بارئوا چه من جُستَ کنئے؟ ’نێکێن‘ تهنا یکّے، آ هُدائے جند اِنت، اگن تئو زِندمانَ لۆٹئے، گڑا هُدائے هُکمانی سرا کار کن.“
تان وتی آسمانی پتئے چُکّ ببێت، چێا که آ وتی رۆچا په نێک و بدانَ دْرپشێنیت و وتی هئورا په پهرێزکار و رَدکارانَ گوارێنیت.
ایسّایا گوَشت: ”تئو منا ’نێکێن‘ په چے گوَشئے؟ اَبێد چه هُدایا، کَسّ نێک نهاِنت.
ایسّایا گوَشت: ”تئو منا ’نێکێن‘ په چے گوَشئے؟ اَبێد چه هُدایا کَسّ نێک نهاِنت.