47 چه تئیی هُکمان شادمان آن، که منا دۆست اَنت.
هُداوندا بنازێنێت، هَلّێلویا. بَهتاور اِنت هما که هُداوندئے تُرس آییئے دلا اِنت، هما که آییئے هُکمی سکّ باز دۆستَ بنت.
چه دوروێن مردمان نَپرتَ کنان و تئیی شَریَتا دۆستَ داران.
تئو زمینئے سرئے سجّهێن رَدکار چۆ گَند و گسڑا دئور داتگاَنت، پمێشکا منا تئیی پرمان دۆستَ بنت.
منا تئیی هُکم چه تلاها دۆستتر اَنت، چه اَسلیگێن تلاها گێشتر.
تئیی هبر پاک و پَلگار اَنت و تئیی هزمتکارا دۆست اَنت.
بچار تئیی رهبند منا چۆن دۆست اَنت، وتی مِهرئے هسابا منا زندگ بدار، او هُداوند!
چه تئیی هُکمان شادمانَ بان و تئیی هبرا نشمۆشان.
چه رپک و پرێبا نپرتَ کنان، تئیی شَریَتا دۆستَ داران.
تئیی پرمانانی رَندگیریا کنان که منا سکّ دۆست اَنت.
او هُداوند! په هما نجاتا تلوَسَگا آن که چه تئیی نێمگا اِنت و تئیی شَریَت منی شادمانی اِنت.
تئیی پرمان منی شادمانی اَنت، په من سۆج و سَلاه اَنت.
من په تئیی هُکمانی زورگا وتی دست شهار داتگاَنت که منا دۆست اَنت و تئیی پرمانانی سرا پِگرَ کنان.
تئیی شَریَت منا چۆن دۆست اِنت، سجّهێن رۆچا همِشیئے پِگرا آن.
ایسّایا گوَشت: ”منی وراک اِش اِنت که وتی دێم دئیۆکئے واهگا پوره بکنان و آییئے کاران سَرجم بکنان.
گڑا، شَریَت پاک اِنت، هُکمی هم پاک و نێک و آدل اِنت.
اگن هما کارانَ کنان که کنگِشَ نلۆٹان، گڑا مَنّان که شَریَت شَرّ اِنت.
وتی دِل و دَرونا، چه هُدائے شَریَتا شادان آن،
شمئے هئیال کنگئے وڑ و پئیم هما ببیت که ایسّا مَسیهئے بوتگ.
شما په همے سکّیانی سگّگا گچێن کنگ بوتگێت، پرچا که مَسیها هم په شمئیگی سکّی سگّت و نمونه و مِسالے بوت که شما آییئے رَندگیریا بکنێت.