40 په تئیی رهبندان هُدۆناک آن، چه وتی اَدلا منا زندگ بدار.
او هُداوند! من سکّ اَزاب سگّتگ، اَنچش که کئولِت کرتگ، منا زندگ بدار.
او هُداوند! منی تئوارا وتی مِهرئے هسابا گۆش دار، وتی هُکمانی هسابا منا زندگ بدار.
تئیی رهمت سکّ باز اَنت، او هُداوند! وتی شَریَتئے هسابا منا زندگ بدار.
بچار تئیی رهبند منا چۆن دۆست اَنت، وتی مِهرئے هسابا منا زندگ بدار، او هُداوند!
په تئیی هُکمان منی اَرواه مُدام زهیران درُشتگ.
من هاکان وپتگان، منا وتی لَبزئے هسابا زندگ بدار.
منی چمّان چه بےاَرزشێن چیزّان دور بدار، منا وتی راهان زندگ بدار.
په تئیی هُکمانی برجاه دارگا منی راه مُهر و مُهکم باتنت.
وتی مِهرئے هسابا منا زندگ بدار و چه تئیی دپا در آتکگێن هُکمانی رَندگیریا کنان.
هُژّار بێت و دْوا کنێت تانکه آزمائِش و چَکّاسا مکپێت. روه، تئیار و مُرادیگ اِنت، بله جسم نِزۆر و ناتوان.“
بچکّئے پتا هما دمانا کوکّار کرت و گوَشتی: ”منا باور اِنت، اگن منی باور نِزۆر اِنت، کُمکّ بکن تان پُرزۆرتر ببیت.“
دُزَّ کئیت که دُزّی بکنت، بکُشیت و تباه بکنت. من آتکگان که مردمان زِندے برسیت، اَلکاپ و شائِگانێن زندے.
هما پئیما که پت مُردگان زندگَ کنت و آیان زِندَ بَکشیت، چُکّ هم هرکَسا که بلۆٹیت زندگَ کنت.
اُه که من چۆنێن سیَهرۆچێن مردمے آن. کئے منا چه اے مَرکیگێن جِسما رَکّێنیت؟
چێا که گُنهکارێن تَب و سَرِشتئے واهَگ پاکێن روهئے هِلاپ اَنت و پاکێن روهئے واهگ گُنهکارێن تَب و سَرِشتئے هِلاپ اَنت. اے گۆن یکدومیا جنْگا اَنت و پمێشکا شما آ کارانَ نکنێت که کنگِشَ لۆٹێت.
او دُردانگ! دْوا کنان که تئیی سجّهێن کار په شَرّی دێما برئونت و تئیی جسم و جان، هم تئیی روهئے پئیما دْراه و سلامت ببیت.