30 من وپاداریئے راه در چتگ، وتی دل تئیی هُکمانی منّۆک کرتگ.
تئیی پرمان مُدام منی میراس اَنت، منی دلئے شادمانی اَنت.
تئیی دست په منی کُمکّ کنگا تئیار بات که من تئیی رهبند گچێن کرتگاَنت.
تئیی پرمان منی شادمانی اَنت، په من سۆج و سَلاه اَنت.
منا چه پرێبئے راهان دور بدار، منی سرا رهم کن و شَریَتا منا بِدئے.
او هُداوند! منا تئیی اَهدی هُکم یات اَنت و منا چه همِشان تسلّا رسیت.
آییئے پرمان مُدام منی چمّانی دێما بوتگاَنت و آییئے هُکم چه وت دور نداشتگاَنت.
آییئے دێما تمان و بےائیب بوتگان و وتا چه گناها دور داشتگ.
بله تهنا یکّ چیزّ زلورت اِنت. مَریما هما گهترێن په وت گچێن کرتگ که چه آییا پَچ گِرگَ نبیت.“
بله شما منی سرا پمێشکا باوَرَ نکنێت که من راستێن هبرا کنان.
نون که هُداوندئے نێکی و مهربانیئے تامۆ چَشتگ، نۆک پێدا بوتگێن نُنُّکانی پئیما په پاک و روهانیێن شیرا شدیگ ببێت تانکه چه همِشیا دێم په وتی رَکّگا رُدان ببێت.
گَل و شادان بوتان وهدے زانتُن تئیی لهتێن چُکّ، راستیئے سرا زِندَ گوازێنیت، هما ڈئولا که پتا مارا هُکم کرتگ.