27 منا، وتی رهبندانی راها سرپد کن و من تئیی باکَمالێن کارانی سرا پِگرَ کنان.
بێگاهێا، اِساک ڈگارئے سرا گَردگا اَت و هئیالانی تها اَت. چمّی چست کرتنت و دیستی که لهتێن اُشتر پێداک اِنت.
آییا بنازێنێت، آییا په سئوت بنازێنێت، آییئے سجّهێن باکَمالێن کارانی هبرا بکنێت.
آییا وتی باکَمالێن کار یادگار کرتگاَنت، هُداوند مهربان و رهم کنۆک اِنت.
او هُدا! تئو منا چه کسانیا سۆج داتگ، مُدام تئیی اجبێن کارانی جارا جنان.
او هُدا! تئیی راه پاک اِنت. کجام هُدا مئے هُدائے پئیما مزن بوتَ کنت؟
اِشان چه آیانی چُکّ و نُماسگان چێرَ ندئیێن، گۆن آیۆکێن نسلا هُداوندئے پُرشئوکتێن کارانی کِسّها کارێن، هُداوندئے زۆر و توانئے کِسّها کارێن و آییئے کرتگێن اَجَبێن مۆجزهانی کِسّها.
یَهودی و درکئومێن یَهودی بوتگێن مردم، کْریتی و اَرَب هم. ما سجّهێن اِشکنگا اێن که مئے زبانا، هُدائے مزنێن کاران درشانَ کننت.“
آیان هُدائے هِزمتکار موسّائے سئوت دپا اَت و گوَرانڈئے سئوت هم. گوَشگا اَتنت: ”تئیی کار مزن و هئیران کنۆک اَنت، او پُرواکێن هُداوندێن هُدا! تئیی راه په اَدل و راستی اَنت، او کئومانی بادشاه!