22 سُبکّی و کَمشَرَپیا چه من دور کن، چێا که من تئیی پرمانانَ مَنّان.
هما بێنَنگیا دور کن که منا چه آییا تُرسیت، که تئیی هُکم نێک اَنت.
گڑا من هما مردمان پَسّئوَ دئیان که منا کَلاگَ بندنت، چێا که من تئیی هبرئے سرا تئوکلَ کنان.
هُدائے سرا تئوکل کن و نێکیئے راها گر، وتی مُلکا جهمنند بئے و وپاداریئے رَندگیر.
آ تئیی بێمئیاریا نورئے پئیما رۆشنَ کنت و دادرسیا چۆ بامگواهئے رُژناییا دْرپشان.
منا چه سجّهێن ناپرمانیان چُٹّێن و اَهمکانی کَلاگی مکن.
دژمنانی شگانان، منی هڈّ هورت کرتگاَنت، چیا که سجّهێن رۆچا منا گوَشنت: ”تئیی هُدا کجا اِنت؟“
اگن شما په رَدێن کارێا سِزا دئیگ ببێت، گڑا چۆن آ سِزائے سگّگ شمارا شرپدارَ کنت؟ بله اگن شَرّێن کار و کِردێئے سئوَبا سکّی بسگّێت، هُدا شمارا ستا کنت.