17 وتی هزمتکارئے سرا مهربان بئے تانکه زندگ بمانان و تئیی هبرئے پرمانبرداریا بکنان.
پدا آرام بئے، او منی اَرواه، که هُداوند په تئو مهربان بوتگ.
وتی لبزئے هسابا منا مُهکم بدار و من زندگَ مانان، مئیل که منی اُمێت بپرُشیت.
وتی هزمتکارا وتی مِهرئے هسابا بچار و وتی هُکمان منا سۆج دئے.
دێما گۆن من ترّێن و منی سرا رهم کن، انچُش که تئو مُدام گۆن وتی نامئے دۆست دارۆکانَ کنئے.
تئیی پرمان تان اَبد په اَدل اَنت، منا سرپدی بدئے که زندگ بمانان.
منا زندگ بدار که ترا بنازێنان و تئیی هُکم منا مدت کناتنت.
بَهتاور اَنت هما که هُداوندئے پرمانانَ منّنت و په سِتک و دل آییئے شۆهازا اَنت،
په وتی هزمتکارا مهربان بوتگئے، هما پئیما که تئو کئول کرتگاَت، او هُداوند!
تئیی رهمت منا سَر باتنت تان زندگ بمانان، که تئیی شَریَت منی شادمانی اِنت.
هُداوندا نازێنان، که مُدام منی سرا مهربان بوتگ.
ما سجّهێنان چه آییئے پُرمِهرێن رهمتئے سئوگاتا مُدام برکت گپتگ.
منی هُدا شمئے هر زلورتا وتی جندئے پُرشئوکتێن مال و هستیئے هسابا و ایسّا مَسیهئے برکَتا پورهَ کنت.
اگن زانێت که آ راست و پاک اِنت، گڑا زانێت هرکَس که راستیئے راها رئوت چه هماییا پێدا بوتگ.