163 چه رپک و پرێبا نپرتَ کنان، تئیی شَریَتا دۆستَ داران.
پرێبکارا منی لۆگا جاگهَ نبیت و درۆگبند منی هزمتا کرتَ نکنت.
چه تئیی رهبندان منا زانت و سرپدیَ رسیت، پمێشکا منا چه هر رَدێن راها نپرت اِنت.
چه دوروێن مردمان نَپرتَ کنان و تئیی شَریَتا دۆستَ داران.
تئیی سجّهێن رهبندانی راستیا مَنّان، پمێشکا منا چه هر رَدێن راها نپرت اِنت.
منا چه پرێبئے راهان دور بدار، منی سرا رهم کن و شَریَتا منا بِدئے.
چه تئیی هُکمان شادمان آن، که منا دۆست اَنت.
شمئے مِهر باید اِنت زَگر و په دل ببیت، چه بدیا نپرت بکنێت و گۆن شَرّی و نێکیا بلچّێت.
بله کُچکّ، جادوگر، زِنهکار، هۆنیگ، بُتپرست و هرکَس که درۆگَ بندیت و گۆن درۆگا مِهرَ کنت، اے سجّهێن چه شهرا ڈنَّ بنت.