16 چه تئیی هُکمان شادمانَ بان و تئیی هبرا نشمۆشان.
هما که واهگی گۆن هُداوندئے تالیما اِنت و رۆچ و شپ آییئے تالیمئے سرا پِکرَ کنت.
هرچُنت که مُدام مرکئے پنجگا آن، بله تئیی شَریَتا بێهئیالَ نکنان.
من تئیی هبر وتی دلا اَمبار کرتگاَنت که تئیی هلاپا گناه مکنان.
چه تئیی پرمانانی منّگا انچۆ شادانَ بان که چه مزنێن گنجێا.
هرچُنت که من کماَرزش و هکیرے آن، بله اَنگت تئیی رهبندانَ نشَمۆشان.
سکّی و سۆری منی سرا آتکگاَنت بله تئیی هُکم منی شادمانی اَنت.
منی سکّی و سۆریان بچار و منی سرا رهم کن که تئیی شَریَتُن نشمُشتگ.
او هُداوند! په هما نجاتا تلوَسَگا آن که چه تئیی نێمگا اِنت و تئیی شَریَت منی شادمانی اِنت.
چۆ گارێن پسێا دَرپَدَر بوتگان. وتی هزمتکارا شۆهاز کن که من تئیی هُکم نشَمُشتگاَنت.
تئیی پرمان منی شادمانی اَنت، په من سۆج و سَلاه اَنت.
وتی هُکمانی راها منی رهشۆن بئے، که منی وشّی همِشانی تها اِنت.
چه تئیی هُکمان شادمان آن، که منا دۆست اَنت.
هرچُنت که بدکارانی سادان منا پتاتگ، بله تئیی شَریَتا نشمۆشان.
اِشانی دل سِنگ و بےاِهساس اَنت بله من چه تئیی شَریَتا شادمان آن.
تئیی رهمت منا سَر باتنت تان زندگ بمانان، که تئیی شَریَت منی شادمانی اِنت.
چۆ مَشکێا آن که دوتّانی تها هُشک بوتگ، بله تئیی هُکمُن نشَمُشتگاَنت.
او منی هُدا! اَرمانُن تئیی لۆٹ و واهگئے سَرجم کنگ اِنت، تئیی شَریَت منی دلا اِنت.“
وتی دِل و دَرونا، چه هُدائے شَریَتا شادان آن،