151 او هُداوند! تئو نزّیکّ ائے و تئیی سجّهێن هُکم راست اَنت.
آ پرمان که تئو داتگاَنت په اَدل اَنت، سرجمیا پُراِهتبار.
تئیی اَدل دائمی و تئیی شَریَت راست اِنت.
تئیی پرمان تان اَبد په اَدل اَنت، منا سرپدی بدئے که زندگ بمانان.
تئو زانئے که من کدی نِندان و کدی پادَ کایان، چه دورا منی پگر و هئیالانَ زانئے.
هرکَس که هُداوندا تئوارَ کنت، هُداوند، آییئے نزّیکّا اِنت، هرکَس که په دل و سِتک آییا تئوارَ کنت.
هُداوند گۆن پْرُشتهدِلان نزّیک اِنت و درُشتهروهانَ رَکّێنیت.
هُدا مئے پناهگاه و زۆر و واک اِنت، مَدَت کنۆکے که سکّیانی وهدا تئیار اِنت.
او هُدا! تئیی شُگرا گرێن، تئیی شُگرا گرێن که تئیی نام نزّیک اِنت و مردم تئیی اَجبێن کارانی هبرا کننت.
نِشتگێن جنێنچُکّێئے لاپ پُرَّ بیت و مردێنچُکّێئے سرا چِلّگَ بیت و آییئے ناما اِمانوییل پِرَ بندنت، که اِشیئے مانا ”هُدا گۆن ما“ اِنت.